De Dood van een Goedmens
Een broer en zus brengen de nacht door in de wachtruimte van een ziekenhuis. Ze waken bij hun moeder die in coma ligt. Haar toestand is kritiek, de kans op herstel nihil. De zoon weigert de hoop op te geven maar de dochter is het eens met de artsen: behandelen heeft geen zin meer. De zoon vindt, tot zijn eigen verbazing en afschuw, dat hij meer recht van spreken heeft dan zijn zus, die geadopteerd is en een andere huidskleur heeft. Wie beslist over het leven en de dood van de moeder? En is er na haar dood nog iets wat de twee bindt?
De Dood van een Goedmens is een parabel over racisme in Nederland - niet het onverbloemde racisme van extreem rechts, maar het subtiele onderhuidse racisme. De duizenden kleine manieren waarop wit laat merken dat zwart er toch niet echt bij hoort.
Regie: Albert Lubbers
Spel: Aisa Winter en Thomas de Bres
Vormgeving: Anouk van Kolfschoten
Posterfoto: Eddy Wenting en Paulina Matusiak
Spelfoto's: Bart Grietens
Eerste Opvoering: 9 maart 2018
Door: theatergroep Suburbia
Personages: 2 (1 vrouw, 1 man)
Jacob: Ik dacht eerst dat ze alleen maar kwam logeren. Ik bleef maar vragen: Mam? Pap? Wanneer gaat Nadia nou weer naar huis? Maar ze ging niet weg.
Nadia: Mijn broer belt niet vaak, maar als hij belt, zeker als hij 's nachts belt, dan wil hij altijd heel veel zeggen.
Nadia: Elke keer dezelfde kutgeintjes. En ik heb het je altijd vergeven. Want jij was uiteindelijk mijn broer. Maar dat was niet zo, he? Uiteindelijk? Jij bent niet mijn broer. Niet als het er op aan komt. Zoals nu.
Jacob: Kunnen we niet gewoon een familie met een geschiedenis zijn? Die heb je toch gewoon?
Nadia: Het ding met gebaren is, dat ze niet zo veel voorstellen als je niet weet wat diegene er mee probeert te zeggen.
Ongemakkelijk Confronterend
“Willem de Vlam snijdt in kort bestek grote thema’s aan. Racisme. Succesvol zijn of mislukken. Jaloers zijn of gul. Loyaal zijn of verraad plegen. […] Het gaat er hard aan toe in deze emotionele voorstelling. Geen ontkomen aan. Ongemakkelijk, confronterend. Een voorstelling die krassen op de ziel achterlaat.”
Warning: Undefined variable $i in /home/willemdevlam.nl/public_html/wp-content/plugins/oxygen/component-framework/components/classes/code-block.class.php(133) : eval()'d code on line 41
sterke dialogen en korte overpeinzingen
“Zowel bij Nadia als bij Jacob spelen jeugdtrauma’s op. De sluimerende jaloezie tussen beiden en de vraag wat er uiteindelijk met de moeder gaat gebeuren zijn de pijlers onder deze voorstelling, die ook nog gaat over orgaandonatie en racisme.
De Bres en Winter treffen de juiste toon – hij zoekend en twijfelend, zij verbeten en hard – in sterke dialogen en korte overpeinzingen tussendoor. Af en toe knallen er in dit aftasten wat emoties doorheen. Het is realistisch theater, in dito setting.”
Ongemak tussen leesmap en kuipstoel
Parool
“We zitten erbij en kijken ernaar, wat bepaald ongemakkelijk is, alsof je ongewild toehoorder bent van een fikse familieruzie.”
“De Vlam koos een slimme vertelvorm waarin zijn personages ons in terzijdes rechtstreeks aanspreken om te vertellen over hun moeizame onderlinge band, en die met hun moeder, de ‘goedmens’ uit de titel. Daardoor snappen we de gevoelens die in de dialogen voorbij komen. Van lichte irritaties over en weer tot met veel stemverheffing modder gooien.”